/Don't open that door/

....Yπάρχει εκείνη η στιγμή που κανέναν δεν έχεις να μιλήσεις. Και θέλεις να πάρεις ένα τηλέφωνο αλλά δεν το κάνεις. Και θέλεις να σταματήσεις να ακούς το τραγούδι που παίζει στο repeat και σε καταθλίβει αλλά δεν το κλείνεις. Και θέλεις κάποιος να καταλάβει τι λες αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται και ούτε εσύ το ζητάς...
Μα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεσαι έτσι...Γιατί νιώθεις έτσι?? Λες να φταίει ο Edgar Alan Poe που διάβαζες πριν χρόνια ή ο Καριωτάκης? Οι Βright Eyes που για τρία χρόνια ηταν παρέα σε όλα σου τα συναισθήματα ? Η συνήθεια που δεν θέλεις να αλλάξεις?
Μα γιατί δεν είσαι happy όπως πρέπει να είσαι??Τι φταίει??Τι δεν λειτουργεί σωστά σε σένα??? Αφού όλα πάνε καλά....Δεν σου φταιει τίποτα...Ξεκολαααααααααα!!!!!!!



Ps Ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος λέει πως μας ψεκάζουν....Έχω αρχίσει να το πιστεύω...

Τρέλα......

Τρέλα είναι να νομίζεις πως συμβαίνει κάτι, το οποίο είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου! Τρέλα είναι να ελπίζεις σε κάτι, στο οποίο δεν βλέπεις κανένα μέλλον! Τρέλα είναι το υποσυνείδητό σου να σε κάνει να ονειρεύεσαι εικόνες που εύχεσαι αλλά φοβάσαι πως δεν θα έρθουν. Τρέλα είναι να θέλεις να μοιραστείς στιγμές που έχεις πλάσει στο μυαλό σου αλλά τρέμεις πως κανείς δεν θέλει να ζήσει μαζί σου. Τρέλα είναι να ξυπνάς θυμώμενος με κάτι που δεν έκανες, δεν είπες ή δεν σου είπαν την προηγούμενη νύχτα. Τρέλα είναι να νιώθεις τρελός. Τρέλα είναι να νιώθεις οτι κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Τρέλα είναι να θέλεις να πείς όσα φοβάσαι να πείς. Τρέλα είναι να αναρωτιέσαι αν είσαι τρελός. Τρέλα είναι να σκέφτεσαι συνέχεια τι κάνεις λάθος. Τρέλα είναι να έχεις τη θέληση να κυνηγήσεις το άπιαστο. Τρέλα είναι να επιθυμείς το άγνωστο. Τρέλα είναι να ερωτεύεσαι μια ιδέα. Τρέλα είναι να τρελαίνεσαι!Τρέλα είναι να νιώθεις μόνος ενώ κάποιος υπάρχει να ακούσει την φωνή σου και όσα έχεις να του πείς. Τρέλα είναι να συζητάς για ώρες αν είσαι τρελός. Τρέλα είναι να χαίρεσαι που υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που δεν ξέρουν τις σκέψεις σου. Τρέλα είναι που μιλάς μαζί τους για ψυχολογία ενώ το μόνο που θέλεις να πείς είναι "Και εγώ τρελός είμαι". Τρέλα είναι να μπορείς να κρατάς στα χέρια σου ένα χέρι αλλά να μην τολμάς να πείς "Θέλω να σε αγγίξω ξανά". Τρέλα είναι να φοβάσαι να παραδεχτείς ποιος είσαι. Τρέλα είναι να αίσθανεσαι πως κανείς δεν σ'αγαπάει. Τρέλα είναι να μην καταλαβαίνεις πως κάποιος θα έκανε τα πάντα για σένα. Τρέλα είναι να τον αφήνεις να φύγει μακριά. Τρέλα είναι να μην τον πλησιάσεις ποτέ. Τρέλα είναι να μην ακούσεις ποτέ το γέλιο του. Να μη δείς ποτέ το δάκρυ του. Τρέλα είναι να μην μιλήσετε ποτέ για το πόσο τρελοί είστε και οι δύο....



Τρέλα είναι......
Ε.

Ελευθερία

Ελευθερία από την σκέψη χωρίς όρια και περιορισμούς, από συναισθήματα που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, από τη δουλειά που σε κάνει να βαριέσαι, από ανθρώπους που δεν έχει κανένα νόημα να συναστρέφεσαι, από ψυχολογικές καταπιέσεις που δεν σε αφήνουν να ελπίζεις, από δεσμεύσεις που σε πνίγουν, από φοβίες που σε κάνουν να φοβάσαι περισσότερο, από ανασφάλειες που δεν σου επιτρέπουν να εξελιχθείς, από ενδοιασμούς που δεν σε αφήνουν να γίνεις ευτυχισμένος, από τον ίδιο σου τον εαυτό που νομίζεις οτι ξέρεις αλλά φοβάσαι να τον αφήσεις να αισθανθεί, απο την ελπίδα που σε κρατάει δέσμιο σε μια ουτοπία, από την ευτυχία που φοβάσαι πως δεν θα έρθει, από την απαισιοδοξία που νιώθεις να σε τυλίγει, από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που κρατάει δευτερόλεπτα και μετά νιώθεις στο κενό, από την αγάπη που δυσκολεύεσαι να εκμυστηρευτείς, απο τον θυμό που δυσκολεύεσαι να εκφράσεις, από το ξυπνητήρι που σε απομακρύνει από τα όνειρα σου, από την πόλη που ο θορυβός της δεν σε αφήνει να ακούσεις τις ψιχάλες της βροχής στο μπαλκόνι σου, από το κρύο που απαιτεί μια ζεστή αγκαλιά, από την αγκαλιά που είναι κρύα, από ένα χαμόγελο που είναι ψεύτικο, από τον έρωτα που φοβάσαι πως δεν θα εμφανιστεί αλλά είναι δίπλα σου, από την ανία που νιώθεις πως σε έχει αλλάξει, από τις απόφασεις που δεν μπορείς να πάρεις, από το τραγούδι που ντρέπεσαι να τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο, από την φωτογραφία που είδες μέσα στην φαντασία σου αλλά δεν τράβηξες ποτέ, από το λάθος που δεν έκανες, από το ταξίδι για το οποίο δεν έφτιαξες βαλίτσες, απο την επανάσταση που δεν έκανες, από το γράμμα που δεν έστειλες, από το Σ'αγαπώ που δεν είπες, από το γράμμα που τελικά έστειλες, από το Σ'αγαπώ που τελικά θα πείς......



ps Σε όποιον τα έχει νιώσει όλα και τίποτα...

Ε.

Σώπα...

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για σένα....
Πώς θα ξεκινούσε? Μήπως θα έπρεπε να με ενδιαφέρει πως θα τελειώνε? Θα ξεκινούσε με το συγκεκριμένο απόσπασμα απο την σονάτα του σεληνόφωτος...
"Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες"
Άνοιξες την κουρτίνα και επιτέλους είδα το πρόσωπο σου. Ήταν πιο θλιμμένο απο ότι περίμενα αλλά πιο χαμογελαστό απο ότι φανταζόμουν. Το βλέμμα σου ήταν πιο μοναχικό απο ότι περίμενα. Άφησες την κουρτίνα να κλείσει πίσω σου και σε είδα...Ήσουν εκεί ακίνητος και χαμογελαστός.Είχες ακουμπήσει στα γόνατά σου μια μαύρη τσάντα,κρύβοντας μέσα σε αυτήν ό,τι αγαπάς περισσότερο.Ψιθύριζες μια μελωδία που δεν αναγνώριζα. Μάζεψα όλη μου την δύναμη και σου είπα "Γεια...Δεν περίμενα να με βρεις. Πως είσαι?"
Χαμογέλασες και μου είπες "Είμαι καλά..." "Μου έλειψες..."
Έκατσες απέναντι μου και άναψες τσιγάρο.Δεν μπορούσες να με κοιτάξεις...Έβλεπα τα μάτια σου μέσα απο τον καπνό να κοιτάζουν έξω απο την κουρτίνα. Δεν μπορούσα να σε δω...έκλεισα την κουρτίνα. Έπειτα έκλεισα τα μάτια μου...χαμήλωσα την μουσική για να ακούω μόνο την άγνωστη μελωδία που μουρμούριζες. Δεν ονειρευόμουν...Ήσουν εκεί έτοιμος να φύγεις...Έπρεπε να κάνω κάτι για να σε κρατήσω.
"Πάρε με αγκαλιά και κράτησε με. Θέλω να κοιμηθώ.Σε περίμενα και έχω να κοιμηθώ μέρες. Ξύπνησε με όταν θα θέλεις να φύγεις αλλά μην μου πεις ότι φεύγεις..."

To be continued...
E.

I can't see you but i know you're there....

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σταματήσω να μιλάω. Το έχω πει πολλές φορές αλλα πλέον ήρθε η ώρα να σταματήσω να λέω τι σκέφτομαι.Με ακούει ποτέ κανείς? Αφου εγώ σίγουρα δεν με ακούω...Βαριέμαι να με ακούω να λέω τα ίδια και τα ίδια.Με βαριέμαι!!!!Μήπως πρέπει καλύτερα να σταματήσω να σκέφτομαι? Όλα είναι τόσο απλά και όσο η σκέψη παρεμβάλλεται δυσκολεύουν!!!Θέλω να πώ "Γεια"...Δεν το λέω... Θέλω να σου πω "Σ'αγαπάω"? Γιατί δεν το λεω? Μα σε αγαπάω και είμαι σίγουρη πως το ξέρεις!!
Ίσως όμως να μην θέλεις να το ακούσεις? Ίσως κανείς δεν θέλει ποτέ να ακούσει ό,τι μπορεί να τον βγάλει απο ό,τι έχει αποφασίσει πως είναι!!!Γιατί τα λέω? Γιατί να σε αναγκάσω να ακούσεις κάτι που δεν θέλεις ή δεν είσαι έτοιμος?
Ήρθε η ώρα να σταματήσω να μιλάω...Φτάνει!!! Με κούρασα...Τέλος....



Ps Αυτό το τραγούδι το αγάπησα απο το πρώτο του δευτερόλεπτο....
........I lose control..Where am I supposed to go?

Ε.

Endless

Έχω σίγουρα ξεχάσει να γράφω. Προσπαθώ εδώ και ώρα να θυμηθώ...Που θα πάει?
Θέλω να έρθει ο χειμώνας(έστω και αυτός ο χειμώνας αυτής της πόλης).
Να ακούω μουσική απο το γεμάτο γρατζουνίες ipod μου,να φορέσω το καπέλο μου, τα φουλάρια μου,τα παλτάκια μου,τα starakia μου...Να νομίζω οτι είμαι 18 και να περπατάω στους βρεγμένους δρόμους που θα με πάνε σε ένα μάθημα δημιουργικής γραφής(τι να είναι άραγε? Η γραφή πάντα δημιουργική δεν είναι?ΜΜΜ...μάλλον αυτό που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι που νομίζω πως είμαι 18-don't open that door-)...Λες εκεί να θυμηθώ να γράφω?
Θέλω να έρθει ο χειμώνας και να πάω ένα ταξίδι κάπου που θα έχει πραγματικό χειμώνα...
Θέλω να έρθει ο χειμώνας και να φυσάει, να έχει συννεφιά, να βγαίνει ο ήλιος, να κοιμάμαι αργά, να ξυπνάω στα ζεστά...
Θέλω να έρθει ο χειμώνας και να πίνω τσίπουρο για ώρες...
Θέλω να έρθει ο χειμώνας και να ακούω ζεστές φωνές,να νιώθω θερμά συναισθήματα, να βλέπω ζεστά χαμόγελα, να αισθανθώ ζεστό άγγιγμα...
Θέλω να έρθει ο χειμώνας..Να θυμάμαι το όμορφο καλοκαίρι μου που πέρασε..Και να σχεδιάζω το επόμενο...




Ps Τι γράφω?(Μήπως καλύτερα να ξεχάσω να γράφω?)

...Δεν βαριέμαι...

Πόσο βαριέμαι και πόσο αγαπάω την ρουτίνα μου!Πόσο βαριέμαι τον εαυτό μου να λέει κάθε μέρα "βαριέμαι" και πόσο αγαπάω τον εαυτό μου που ποτέ δεν βαριέται να ακούσει μουσική...Πόσο βαριέμαι να λέω τα ίδια,να τσακώνομαι για τα ίδια αλλά πάντα να διαφέρουμε απο τα ίδια...Πόσο βαριέμαι την κάθε μέρα και πόσο αγαπάω την κάθε μέρα που θα σκεφτούμε κάτι καινούριο...Πόσο βαριέμαι όταν βουλιάζω και πόσο αγαπώ τις φωνές σας όταν βουλιάζω....Πόσο βαριέμαι την ανία και πόσο αγαπάω αυτήν την ανία...Πόσο βαριέμαι τις ίδιες παραστάσεις και πόσο αγαπάω τις ίδιες παραστάσεις...Πόσο βαριέμαι αυτή την πόλη που ζω και πόσο αγαπάω αυτή την πόλη που τα φώτα την νύχτα την κάνουν να αλλάζει...Πόσο βαριέμαι την ζέστη και πόσο αγαπάω το συναίσθημα πως κάπου θα ζεσταίνεσαι και εσύ...Πόσο βαριέμαι την αλλαγή και πόσο αγαπάω οτι πιστεύω πως δεν μπορώ να αλλάξω...Πόσο βαριέμαι να πάω αύριο στην δουλειά και πόσο αγαπάω πως θα υπάρξουν στιγμές που θα γελάσω...Πόσο βαριέμαι το καλοκαίρι και πόσο αγαπάω τις καλοκαιρινές διακόπες...Πόσο βαριέμαι να γράφω και πόσο αγαπάω να με διαβάζεις...Πόσο βαριέμαι τα ταξίδια και πόσο αγαπάω τους προορισμούς...Πόσο βαριέμαι να βγάζω φωτογραφίες και πόσο αγαπάω να βλέπω φωτογραφίες...Πόσο βαριέμαι να είμαι εγώ και πόσο αγαπάω που δεν φοβαμαι τις στιγμές που ειμαι εγώ...
Πόσο βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια και πόσο αγαπάω το μέλλον που αυτά τα ίδια θα είναι γλυκές αναμνήσεις μιας όμορφης εποχής...




Δεν βαριέμαι....
Ε.