Σώπα...

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για σένα....
Πώς θα ξεκινούσε? Μήπως θα έπρεπε να με ενδιαφέρει πως θα τελειώνε? Θα ξεκινούσε με το συγκεκριμένο απόσπασμα απο την σονάτα του σεληνόφωτος...
"Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες"
Άνοιξες την κουρτίνα και επιτέλους είδα το πρόσωπο σου. Ήταν πιο θλιμμένο απο ότι περίμενα αλλά πιο χαμογελαστό απο ότι φανταζόμουν. Το βλέμμα σου ήταν πιο μοναχικό απο ότι περίμενα. Άφησες την κουρτίνα να κλείσει πίσω σου και σε είδα...Ήσουν εκεί ακίνητος και χαμογελαστός.Είχες ακουμπήσει στα γόνατά σου μια μαύρη τσάντα,κρύβοντας μέσα σε αυτήν ό,τι αγαπάς περισσότερο.Ψιθύριζες μια μελωδία που δεν αναγνώριζα. Μάζεψα όλη μου την δύναμη και σου είπα "Γεια...Δεν περίμενα να με βρεις. Πως είσαι?"
Χαμογέλασες και μου είπες "Είμαι καλά..." "Μου έλειψες..."
Έκατσες απέναντι μου και άναψες τσιγάρο.Δεν μπορούσες να με κοιτάξεις...Έβλεπα τα μάτια σου μέσα απο τον καπνό να κοιτάζουν έξω απο την κουρτίνα. Δεν μπορούσα να σε δω...έκλεισα την κουρτίνα. Έπειτα έκλεισα τα μάτια μου...χαμήλωσα την μουσική για να ακούω μόνο την άγνωστη μελωδία που μουρμούριζες. Δεν ονειρευόμουν...Ήσουν εκεί έτοιμος να φύγεις...Έπρεπε να κάνω κάτι για να σε κρατήσω.
"Πάρε με αγκαλιά και κράτησε με. Θέλω να κοιμηθώ.Σε περίμενα και έχω να κοιμηθώ μέρες. Ξύπνησε με όταν θα θέλεις να φύγεις αλλά μην μου πεις ότι φεύγεις..."

To be continued...
E.