...Δεν βαριέμαι...

Πόσο βαριέμαι και πόσο αγαπάω την ρουτίνα μου!Πόσο βαριέμαι τον εαυτό μου να λέει κάθε μέρα "βαριέμαι" και πόσο αγαπάω τον εαυτό μου που ποτέ δεν βαριέται να ακούσει μουσική...Πόσο βαριέμαι να λέω τα ίδια,να τσακώνομαι για τα ίδια αλλά πάντα να διαφέρουμε απο τα ίδια...Πόσο βαριέμαι την κάθε μέρα και πόσο αγαπάω την κάθε μέρα που θα σκεφτούμε κάτι καινούριο...Πόσο βαριέμαι όταν βουλιάζω και πόσο αγαπώ τις φωνές σας όταν βουλιάζω....Πόσο βαριέμαι την ανία και πόσο αγαπάω αυτήν την ανία...Πόσο βαριέμαι τις ίδιες παραστάσεις και πόσο αγαπάω τις ίδιες παραστάσεις...Πόσο βαριέμαι αυτή την πόλη που ζω και πόσο αγαπάω αυτή την πόλη που τα φώτα την νύχτα την κάνουν να αλλάζει...Πόσο βαριέμαι την ζέστη και πόσο αγαπάω το συναίσθημα πως κάπου θα ζεσταίνεσαι και εσύ...Πόσο βαριέμαι την αλλαγή και πόσο αγαπάω οτι πιστεύω πως δεν μπορώ να αλλάξω...Πόσο βαριέμαι να πάω αύριο στην δουλειά και πόσο αγαπάω πως θα υπάρξουν στιγμές που θα γελάσω...Πόσο βαριέμαι το καλοκαίρι και πόσο αγαπάω τις καλοκαιρινές διακόπες...Πόσο βαριέμαι να γράφω και πόσο αγαπάω να με διαβάζεις...Πόσο βαριέμαι τα ταξίδια και πόσο αγαπάω τους προορισμούς...Πόσο βαριέμαι να βγάζω φωτογραφίες και πόσο αγαπάω να βλέπω φωτογραφίες...Πόσο βαριέμαι να είμαι εγώ και πόσο αγαπάω που δεν φοβαμαι τις στιγμές που ειμαι εγώ...
Πόσο βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια και πόσο αγαπάω το μέλλον που αυτά τα ίδια θα είναι γλυκές αναμνήσεις μιας όμορφης εποχής...




Δεν βαριέμαι....
Ε.

Νυστάζω...

Θέλω να κοιμηθώ και να ονειρευτώ όλα όσα εάν είχα, θα τα είχα όλα...
Όταν ήμουν κοριτσάκι ήθελα πολύ το σπιτάκι της Barbie. Πόσες φορές άνοιξα τα μάτια μου και χαμογελάστη ήμουν σίγουρη πως θα το έβλεπα εκεί. Στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού μου. Το σπιτάκι δεν το πήραμε ποτέ...Καλύτερα όμως γιατί μέσα στα χρόνια πήραμε τόσες Barbie να κάνουν παρέα η μια στην άλλη που στο σπιτάκι δεν θα χωρούσαν...
Τώρα πια θέλω να ονειρευτώ μια Τετάρτη που θα ξυπνήσω και δεν θα πάω στην δουλειά. Θα ντυθώ και θα πάω βόλτα στην Ακρόπολη. Θα καθήσω σε ένα παγκάκι και θα φάω παγωτό φυστίκι. Θα καθήσεις δίπλα μου, θα κρατήσεις το χέρι μου και θα δω το χαμόγελο σου...
Ίσως μετά απο χρόνια να γραφώ κάπου πως δεν ήρθες ποτέ σε αυτό το παγκάκι. Καλύτερα όμως γιατί μετά απο λίγο καιρό ξεκινήσαμε μαζί για αυτή την βόλτα στην Ακρόπολη...
Νυστάζω...



Όνειρα γλυκά...
Ε.

Back to Home Back to Top ....And seek. Theme ligneous by pure-essence.net. Bloggerized by Chica Blogger.